داستان درباره باز شدن دروازه ای است در کشور ژاپن که دو دنیا و دو بعد مختلف رو به هم متصل می کنه و بعد از ورود لشکری عظیم از درون آن به داخل کشور ژاپن و کشته شدن انسان ها دولت ژاپن تصمیم می کیرد نیروی نظامی به داخل این دروازه و جهان دیگر اعزام کند و به جنگی با مردمان آنسوی دروازه بپردازد و حال این داستان از دید شخصیت اصلی ما یعنی یکی از افسران این نیروی نظامی است روایت می شود .
نکته: برای دیدن عکس ها در وضوح بالا بر روی عکس ها کلیک کنید
لیست 100 انیمه برتر به انتخاب سایت mylanimelist :
کتاب اصول نقد نویسی یکی از معضلات اصلی نقد، مساله ی احاطه نداشتن برخی منتقدان نسبت به حوزه ی وسیعی است که در قلمرو آن قلم می زنند. این مسأله از یک سو از ضعف آموزش های دانشگاهی در خصوص اصول و مبانی نقد تتاتر و از سوی دیگر از فقدان کتاب هایی جامع در این زمینه ناشی می شود.به علاوه، بر حسب نوع رسانه و مخاطب آن دانش های دیگری نیز مورد نیاز است. مثلاً نگارش نقد در روزنامه نیازمند اطلاع از دانش روزنامه نگاری، گزارش نویسی، آئین نگارش، ویرایش و غیره نیز است. اگر به این موارد، ضرورت داشتن اطلاعات عمومی در زمینه جامعه شناسی، روانشناسی، مردم شناسی، علوم سیاسی، تاریخ و … را نیز بیفزاییم می بینیم که قلمرو وسیعی پیش روی منتقد گشوده می شود.
فضای یک اثر هنری یا فضای منتسب به یک اثر هنری را میتوان به سه شکل ظاهرا متفاوت تعریف کرد.
1. فضای یک اثر هنری قبل از آفرینش ؛ به معنای مکان و زمان جاری شدن اثر هنری : اثر هنری در چه موقعیتی ، با چه ابزاری و در چه زمانی خلق شده است؟ این اولین سئوالی است که در ابتدا برای مخاطب اثر پیش می‌آید و به این طریق وارد فضای اثر می‌شود.
2. فضای یک اثر هنری در هنگام آفرینش به معنای بازنمود واقعی اثر . این فضا حاصل تلاش هنرمند است و با استفاده از مجموعه عواملی که نقش واسطه را بازی می‌کنند ، به وجود می‌آید ؛ مثلا در یک اثر موسیقایی مجموعه‌ای از نت‌ها و چیدمان آنها ، در اثر نقاشی مجموعه‌ای از رنگ‌ها ، فرم‌ها و ترکیب‌بندی و نهایتاً در یک اثر سینمایی مجموعه عواملی مثل نور ، زاویه دوربین ، ترکیب نما ، عوامل بصری و …
3. فضای یک اثر هنری پس از آفرینش آن که از خالق (هنرمند) مستقل شده . به معنای حال و هوای کلی اثر ، که مخاطب را جذب می‌کند و او را درگیر می‌نماید. “اثر هنری همین که آفریده شد ، از دسترس هنرمند و مخاطبانش بیرون میرود ، حتی از بازنمون مادیش استقلال می‌یابد”.
هنر انیمیشن توسط امیل کهل در فرانسه به وجود آمد و در طول تقریبن 50 سال به رشد و شکوفایی رسید. انیمیشن به کمک یک زبان جهانی که همان زبان صدا، حرکت، نور و تصویر است میتواند با تمام انسانهای جهان از هر ملیتی که باشند رابطه برقرار کند. هنرمندان این رشته این توانایی را دارند که به وسیله نور و رنگ، تصویر و تمام اجزایی که همگی بدون جان هستند جانداترین موجودات را خلق کنند. هنرمند خلاق انیمیشن از جهات بسیاری از هنرمندان سینمایی تواناتر و آزادتر است، او می تواند هر آنچه را در ذهن دارد بدون هیچ مرزی به تصویر بکشد، در حالیکه سینما یا تئاتر هرگز از چنین توانایی برخوردار نخواهند بود.
معنی لغوی انیمیشن، زنده کردن است از همین رو مهم ترین وظیفه انیمیشن جانبخشی است. در کودکی به انیمیشن به دید سرگرمی نگاه میکردیم ولی اکنون همین سرگرمی به یک هنر مطرح در کل جهان بدل شده است و پابهپای فیلمهای سینمایی در گیشه و جشنوارهها پیش میرود. انیماتورها به نقاشیهایی که کشیدهاند جان میبخشند و آنها را به حرکت در میآورند. نخستین بار امیل رنو در 1892 این تصاویر متحرک را خود را به حرکت درآورد و آن را تئاتر اپتیک نام داد. پس میتوان گفت انیمیشن ده سال قبل ار سینما بوجود آمد و سینما قبل از هر چیزی فرزند انیمیشن است ولی از او جلو افتاده است.
